Zondag 14 april – Blegny

Martin:
Met ons vieren aan de toren: Karel, Henk en Ger. Ik stelde voor om het andere nieuwe fietspad te laten zien en wie kon daar tegen zijn.
Afgedaald de Raarberg af en door Meerssen naar Maastricht langs de landhuizen van wijlen Regout. De Meerssenerweg gevolgd en langs het gouvernement naar de Eijsder beemden en België in. Het fietsbruggetje over de Berwinne was inmiddels vernieuwd, maar het stukje pad daarna was nog steeds hotseklotsen. Langs Visé over het fietspaadje de Maas volgend; aanvankelijk nogal wat wortelopdruk, maar allengs beter. Bij de brug de onvermijdelijke klim naar Richelle en afgedaald naar Dalhem, de spoortunnel door en daar het nieuwe fietspad opgepikt dat mooi door het land slingert maar consequent zo’n 3 % blijft stijgen. Bij de terril van Blegny uitgekomen en Henk stelde voor de weg door de beek te nemen. Deze was echter te gezwollen om fietsend te nemen, maar gelukkig was er ook een bruggetje over de beek. In Mortier doorgetrokken naar Julémont, bekend van het originele KBK-parcours. Uiteindelijk afgedaald naar Val-Dieu en daar de koffie en matige vlaai. Door naar Aubel en Hagelstein en over de grote weg naar de Plank. Daar dacht ik dat we de grote weg te vaak gereden hadden, dus linksaf naar Ulvend, afgedaald naar Noorbeek. Veel mooier natuurlijk. In Noorbeek de eerste afzettingen/omleidingen vanwege de AGR en dus omhoog naar Terlinden en zo bekend Banholt, Bruisterbosch en Margraten. Door naar IJzeren en toen bleek dat we de Daalhemer niet af mochten en maar op de dames van de AGR gewacht. Door naar de prettige chaos in Terblijt; de Brakkeberg af mocht ook niet, maar de Kuitenbergweg wel. Langs de Dellen en de Groeve Curfsweg terug richting V’burg waar we afscheid namen van Ger en het Niemendalletje namen en via Schimmert huiswaarts. In de afdaling naar Spaubeek waren Karel en ik Henk volkomen uit het zicht verloren; wij dus rechtsaf richting Slakweg waar Henk belde dat hij onder Sweikhuizen stond te wachten. Enfin: de weg thuiswaarts zal hij wel gevonden hebben.
Volgens diverse bronnen: Garmin, Strava en RWGPS verschillende hm, maar volgens de laatste aan het Ger-criterium voldaan. Voldaan dus.

Ger:
Terugkijken op een enerverend AGR-weekend. Martin heeft de rit van zondag al degelijk omschreven en zaterdagse solo’s achterwege gelaten. Dat zal ik ook doen, maar goed te constateren valt, dat we weer met z’n vieren waren en ook tussentijds in Frankrijk, Majorca en de homebase stevig is gefietst afgelopen weken; individueel buiten TCE, maar toch. Maar zo’n AGR-weekend levert bij mij ook op “Wat zou Z-Limburg zijn zonder toeristen en waar zouden we hier dan van moeten leven?” En ook “Hoe armzalig is de lokale overheid, die daar geen gezamenlijk fundament onder kan leggen en blijft steken in letterlijk dorpspolitiek”. Ik heb talloze voorbeelden uit eigen hand.
Daarnaast opvallend dat de discipline en beleefdheid van alle fietsenthousiastelingen op zaterdag groter was dan op zondag. Zelf heb ik dat ervaren toen ik zo veel mogelijk rechts op de fietsstrook van Osebos naar Reijmerstok fietste. Geen enkel scheldwoord of geschreeuw en veel onderling waarschuwen. Het blijft echter “eng”: zo’n massief lint vals plat omlaag gas te zien geven. Een tweetal verkeersregelaars in Partij-Gulpen bevestigden zondag dat beeld nog eens. Boven aan de rotonde bij de afzink van de Daalhemer was het zondag helemaal gekkigheid. De wegen afgesloten voor alle verkeer, behalve een open parcours uiteraard, was een vrijbrief voor alle soorten mensen om zich daar niks van aan te trekken. Helaas ook een paar racers, maar vooral pa & ma met hun bloedjes op het fietspad tegen het aankomende verkeer van de wedstrijd in. Zo ook de grijze golf voor wie blijkbaar aparte regels gelden en dat met hun e-bikes ook uitstralen. Was toch ook wel amusant en opvallend hoe hard motors, ploegleiders en uiteraard renners over zo’n rotonde denderen met groot vertrouwen in de mensheid, dat ze aan de kant blijven. Zowel zaterdag als zondag vooral ook de rust van België opgezocht; met verstilde klimmen, mooie natuur, de door Martin ontdekte nieuwe RAVeLs en toch ook de discipline van een Harley-contigent bij Val Dieu. Goed te zien. Tot slot valt het postuur van de racers op; als je die profs op zaterdag rustig ziet uitfietsen in het Berwinnedal komt daar “0 kg’s aan met beperkte lengte”. Tot slot een dilemma van Martin oplossen. Bij mij kloppen Garmin en RWGPS immer op ca. 10 meter na. Het verschil tussen ons TCE’ers is het verschillende aan- en afrijparcours (denk ik) [note van Martin: vorige week heb ik zoveel zweet geplengd over mijn Garmin, dat een deel daarvan in het gaatje dat naar de inwendige barometer leidt terecht gekomen is en dit verstopt. Dit leidt tot uiterst inaccurate hoogtemetingen (en dus ook van het stijgingspercentage). Het duurt dagen voor dat water weer weg is. Zowel Strava als RWGPS hebben de optie die iets als ‘hoogtecorrectie’ heet en het gemeten Garmin-hoogteprofiel aanpast aan het gereden traject. Daar maak ik dan in voorkomende gevallen gebruik van.] Een mooi weekend dus, met ook een fraai zonnetje (en ondertussen ben ik strontverkouden en de pollen uit aan het niesen)



Zondag 7 april 2024

Henk:
Al vooraf was bekend dat ik alleen zou moeten gaan. Daarom maar wat vroeger op weg. Lekker weer, maar jasje aan was toch wel fijn. Er was zuidwestenwind voorspeld, dus eerst maar in die richting, hoewel ik niet veel wind voelde. Omdat recht naar het zuidwesten vanuit Sittard lastig is, of op zijn minst onaantrekkelijk, eerst maar eens naar Urmond om tussen Maas en kanaal zuidwaarts te gaan en via de autowegbrug over te steken. Daar vond ik al het eerste stukje nieuwe weg voor mij. Volgens mij ben ik nooit eerder na de brug in Urmond naar links gegaan. Ik herkende al snel de weg naar de rioolwaterzuivering van Chemelot. In de scherpe bocht naar rechts hadden de bevers hun tanden ambitieus in een knotwilg gezet. De foto hebben jullie gezien via whatsapp. Na de brug als alternatief een veldweg gepakt die een stuk afsnijdt. Ook nu al te doen, en ’s zomers dus zeker, maar veel meer dan een stuk afsnijden doet ie ook niet. Als je tenminste bij Boorsem het kanaal over wilt steken, wat ik het beste bij m’n zuidwestelijke plannen vond passen. Daarna ging ik zo lang mogelijk rechtdoor. Iets te lang, niet voor herhaling vatbaar. Vervolgens belandde ik op de weg van Rekem naar Zutendaal, langs de inrichting met eigen begraafplaats. Ik mijmerde over de neiging om verwarden, net als kerncentrales dicht bij de grens te vestigen. Het is wel veilig, maar als… in Nederland hebben we de Rekkense inrichtingen. Nog dichter bij de oostgrens van het land. Dat die plaatsnamen zo op elkaar lijken zal wel toeval zijn. Bij Bessemer kon ik een fietsroute door het bos oppikken die ik niet herkende. In Zutendaal al snel de fietsroute naar Wiemersmeer gevonden, en vandaar de oude weg richting As, die voor auto’s afgesloten is. Net voor de kruising met de Europalaan rechtsaf en de fietsroute volgend naar Niel bij As, om daar het Station links te laten liggen en het spoorfietspad naar Maaseik op te pikken. Helemaal doorrijden zou me te veel tijd gaan kosten en bovendien veel tegenwind op gaan leveren. De wind was intussen toch behoorlijk aangewakkerd. Daarom na de kruising met het kanaal snel rechtsaf of om via Rotem de Maas op te zoeken. Het pontje naar Grevenbicht had moeten varen, maar bleef ook na belsignalen gewoon liggen aan de overkant, zonder teken van leven aan boord. Dus tegen de wind in naar Meeswijk buffelen maar. Het veer had het druk. Ik kon er nog net op voor ie wegvoer dacht ik, maar de veerman sommeerde me plaats te maken voor nog twee auto’s: ”Jullie mogen gratis mee, maar maak dan wel wat plaats”. Goed punt, dus met zeven auto’s, vier motoren en een stuk of tien fietsers langzaam naar de overkant, terwijl de veerman met alle betalende passagiers afrekende. Hij deed me een beetje denken aan de heen-en-weerwolf van Pluk, met zijn baard en zijn vriendelijk norse houding. Na het veer in een streep naar huis, zodat ik nog net kon aanschuiven bij de brunch van Marijke en haar zus, die op bezoek was. Een goed bestede ochtend met over de 70 km non stop in een bleek voorjaarszonnetje.

Ger:
Een raar fietsweekend. Veel en stevig fietsen maar nauwelijks gezamenlijk. Karel in Frankrijk; Jos idem en Martin met Miriam op Majorca, Zelf had ik gister BETS; inmiddels “pensionado’s” met verschillende ambities, maar wel ontzettend leuk om ook nu nog samen te komen en samen te fietsen vanuit de historie. Gister bij Jan Panis in Rijsbergen de - zoals wij het noemen - Primavera. Die was met ca. acht à tien personen prima bezet; racefiets, E-bike en driewieler. Goed tempo daar in Brabant, met veel bochten en veel landbouw. Daarbij onderweg ook de herinnering aan het recente overlijden van Coen Notenboom; een maatje in de club. Broer van Gijs, bij BETS een niet te missen - heel prettig - persoon en ook een keer gewaardeerd mee geweest in de Vosges.

Ik had gedacht na die zaterdag met Reinouw op zondag met haar samen te fietsen en me dus afgemeld voor BETS op zondag. Echter even vergeten, dat Reinouw met haar Belgische vriendinnen een bijeenkomst had gepland en vandaar maar gekozen om zelf een solorit te maken. Even later vertrekken is niet fout! Eerst nog een foto van beveractiviteit van Henk bekeken en toen en route naar Parkstad en de verschillende … rades. Een gewoontedier zijnde op weg naar Kerkrade gegaan via Eijs en na Kerkrade Landgraaf en ander groen. Ondertussen op en af en steeds meer wind. Dit jaar, voor mij althans, een ramp, want ik hou niet van wind. Wel lekker gefietst en op tijd thuis na de nodige km’s en “goede waardes”. Vervolgens stevig genoten van Parijs-Roubaix. Voor de klassiekers moet je tegenwoordig op tijd aan de buis zitten en dat heb ik gedaan; genieten van Mathieu van der Poel. Mooi weekend en ook genoten van de km’s van de TCE-genoten.

Martin:
Het verschijnen van Henks en Gers verslag op de site wat later, daar - inderdaad – mijn afwezigheid en wel op Mallorca, met Miriam. Miriams niet-wintersportvakantie compenseren en à la recherche du temps perdu.
De rittenverslagen zal ik u besparen; u kijke maar op Strava of Garmin connect; wat puntsgewijze ‘observaties’ edoch:



Zondag 31 maart – Exploreren

Martin:
Terwijl enkelen in Frankrijk aan het verzuipen zijn was het voor mij, Henk en Ger deze eerste zomertijdzondag genoeglijk fietsen. Bij het vertrek was de weg nog een heel klein beetje nat, maar alras kwam de zon door. Bij de toren, waar Ger ons al tegemoet kwam, stelde ik voor om een van de twee nieuw door mij ontdekte fietsroutes te gaan bezoeken: óf het verlengde van de treintunnel bij Dalhem, óf Plombières. Het werd het laatste, want dat lag dichter bij Ger, die stelde niet te ver te willen gaan…
Dus op pad. En wel Groot Haasdal af en aangezien we de Sibber al een paar keer gedaan hadden lag de Keutenberg natuurlijk voor de hand. Onderin kwam er iets als ‘getverderrie’ uit de mond van Ger.
Overigens: over monden gesproken: er was genoeg te bespreken onderweg en er werd dan ook heel wat afgekeuveld; het tempo lag daar ook een beetje naar.
Via De Hut naar de Planck en daar het snelle fietspad (een PR) naar Nurop afgedaald. Teuven, waar nu fris asfalt lag en de afsluiting eindelijk formeel beëindigd en naar Hombourg waar wij de RAVeL bij Dikke Bertha oppikten. Veel wandelaars aldaar die ons tempo beschouwelijk dwongen, maar wel een gemoedelijk sfeertje. In Plombières werd het voor Henk en Ger nieuw. Een zeer fraai fietspad over de oude spoorlijn bracht ons met even fraaie uitzichten naar Moresnet, met het indrukwekkende spoorwegviaduct en zo verder naar Kelmis. Hier namen wij de Herzhogenweg, die met een aardig lang doorlopende klim begint. Bij de laatste kruising wezen de fietsroutebordjes links- en rechtsaf en rechtdoor, het laatste wij natuurlijk namen, en dat liep bij een boerderij dood. Even terug dus en zo kwamen wij op een weggetje uit dat ik al snel als het Hazenpad herkende. Dit bracht ons naar Welkenraedt en van daar volgden wij de fietsroute langs het spoor, die uiteindelijk in een prima te rijden gravelpad overging naar het NW en bij een kleine spoorwegovergang, waar ik het weer herkende, staken wij over om zo aan de voet van de Kinkenweg uit te komen. Blijft lekker. Langs de Gulp afgedaald (PR) waar ik verbaasd was dat Henk mij niet wilde schaken en zo terug naar Teuven alwaar de koffie bij Café Modern, waar wij allervriendelijkst geholpen werden door een jongedame die uit Zweden bleek te komen. Haar “I am from Sweden” herinnerde mij aan de bekende film Trading Places met daarin Jamie Lee Curtis. Een paar kleine regenspatjes maar niet erg. Uiteraard de Gieveld op en over het plateau naar Gulpen, waar Henk besloot tussen mij en Ger te hangen, de hardheid er volkomen uithalend.
Natuurlijk besloot Ger mee de Ingber op te rijden en sloeg bovenop rechtsaf. Henk en ik door: de Sibber af, ongebruikelijk door het centrum van Valkenburg (“de leegheid van die levens”), Hekerbeek omhoog en afsluitend met de Boschweg. Via Arensgenhout en Schimmert afgedaald en in Spaubeek besloot Henk niet voor het 100/1000-criterium te gaan; wat Ger en ik dus wel gehaald hebben. Een heerlijke tocht! Benieuwd naar Gers verslag…

Wat een mooie fietsdag vandaag. Het was de dag van de Ronde; en te verwachten was dat we op tijd terug zouden zijn om voor de buis te genieten. Dat is gelukt, waarbij het daar slecht weer (regen) was. Op de Koppenberg stond er geen maat op VdP, die daarvoor al de rest had gesloopt. In een fantastische stijl de laatste 45 km naar de finish, maar ook hij daar stik kapot. Zelf veel zin vandaag, hoewel de afgelopen tijd weinig gefietst en verkouden. Flauw zonnetje en droog en bij de toren Henk en Martin. Geen echt idee waarnaartoe, maar Martin had weer wat Ravels gedetecteerd; dus daarvoor gekozen. Nu dat was niet fout, want een fantastische rit door mooi terrein op goed asfalt gehad. In de aanloop overigens een afslag naar de Keutenberg gepakt en dat was lang geleden voor mij. Dat wreekte zich wel, want het was worstelen om goed boven te komen. Hele traject overigens staand op de pedalen gedaan. Datzelfde gebeurde mij ook op de terugweg op de Kinkenweg. Alles bij elkaar goed gefietst, maar wel moeten werken en met dank aan Henk en Martin voor het wachten.



Zondag 17 maart – Solo

Martin:
Ger en Karel in het buitenland en geen bericht van Jos of Henk. Onderaan de berg voor de vorm nog even op Henk gewacht, maar tevergeefs. Naar het zuiden, want daar kwam de wind vandaan. Aangezien de weg door Spaubeek afgesloten is wegens werkzaamheden, hoewel daar met de fiets nog wel langs te rijden valt, via een afwijkende route naar de toren. Via Neerbeek, Beek en Geverik naar De Kling en zo Schimmert in. Nergens steil, maar continu 1 – 2 %. Bij de toren helaas zoals verwacht ook niemand.
De dag ervoor was ik met Miriam naar Aachen geweest, en de Siebenquellen bezocht – een aanrader – en onverwacht op een mooi geasfalteerd fietspad, een RAVeL tussen Kelmis en Moresnet terecht gekomen. Ik wilde wel eens zien hoe dat verder liep, dus die kant heen.
De Stoepert afgedaald naar een stil V’burg en de Daalhemer op. Een stevige wind op het plateau bracht mij in Margraten en via Beutenaken naar Slenaken en gekend naar Teuven. Dat was formeel nog steeds afgesloten, maar volledig geasfalteerd. Dat kon niet gezegd worden van de weg naar Hombourg: dat wegdek wordt met de dag slechter.
Bij het station omhoog en daar de RAVeL langs Dikke Bertha opgepikt. Heerlijk geflaneerd over dit fietspad naar Plombières en daar het nieuw geasfalteerde deel naar het zuidoosten richting Moresnet gevonden. Een paar rare slingers langs het Bureau de Police, maar verder schitterend: langs de Geul, een oude steengroeve en mooie bruggetjes en tenslotte een prachtig uitzicht op het viaduct van Moresnet. Daar onderdoor en zo kwam ik op het fietspad van gisteren uit, maar nu andersom. Dit eindigt in Kelmis, maar de fietsroute loopt door tot Monschau, dus dit een deel gevolgd en wel langs de Geul, deels halfverhard en wat natjes onder kasteel Eyneburg door. Steil omhoog nu en langs de begraafplaats van Hergenrath en over een mooie stille weg afgedaald naar de grote weg Kelmis – Aachen. Deze even gevolgd toen ik een klein weggetje rechtsaf zag en dat ingeslagen. Heerlijk rustig klimmend kwam ik uiteindelijk bij Entenpfuhl uit, dat wij al zo vaak op de bordjes hebben zien staan. Verder nu weer naar de grote weg om bij de Waldschenke uit te komen. Daar het bos in; hier nam ik niet de gebruikelijke route, bewust of onbewust en zo kwam ik uiteindelijk dalend op het Drielandenpunt uit. Bij de Bokkerijder toch even een koffie, want ik was mijn bidon vergeten.
Afgedaald naar Vaals en over de grote weg naar Nijswiller om omhoog te gaan naar Baneheide; afgedaald naar Simpelveld en de Oude Huls beklommen. Langs de Beitel naar Heerlen en door de stad en langs de beek huiswaarts. Aan het Gercriterium voldaan.
Net thuis kreeg ik van Henk een berichtje dat hij niet zou komen….



Zondag 10 maart – Deutschland Duo

Martin:
Op het bericht van Karel de avond ervoor kwam een ontkennend antwoord van Ger en Jos. Dus was ik op 8h45 bij Karel. Het was droog en er stond een dorre oostenwind van zo’n 12 km/h. Henk was niet op de afgesproken plaats, op tijd, dus wij naar Sittard; wellicht dat wij hem tegen zouden komen. Maar hij kwam niet, denkelijk nog de Braunenbohnenberg aan het bedwingen.
Dus getweeën naar het oosten; ik had iets als Aachen genoemd. Via Tüddern oostwaarts, maar niet over de bekende fietspaden maar zo veel mogelijk B-weggetjes gezocht en gevonden. Bij Gillrath naar het ZO en nu via min of meer bekende routes langs de Wurm, Übach-Palenberg, Rimburg en het spoor gevolgd naar Haanrade en langs de Sekurit autoruitenfabriek, en zo Herzogenrath in.
Nu onbekende wegen gevolgd; soms langs grote wegen, maar met prima fietspaden en de wind was wat gaan liggen. Uiteindelijk de Bundesstraße 57 naar het zuiden gevonden waar we de eerste borden Aachen zagen. Op mijn Garmin zag in achter het centrum van Würselen een fietsroute over, zo leek en bleek het, een oud spoor en deze in het centrum van laatstgenoemde stad opgepikt. Heerlijk vals plat over glad asfalt afgedaald, de A4 over, vlak langs het NATO-Tanklager, langs de niet meer in gebruik zijnde aardgasbuffers richting Carolusthermen, waar wij in het park en het Friedhof Guldenplan terechtkwamen en zo in het centrum van Aachen.
De Kaffee mit Reisfladen in Van den Daele; goed van smaak. Terug kort, want Karel wilde nog wandelen. Over de voor Karel onbekende Bleibergerstraße naar het Westfriedhof en de bekende Vaalserstraße. Langs de Selzerbeek/Senserbach naar Lemiers en voor de verandering rechts omhoog naar Baneheide en afgedaald naar Simpelveld. Naar Bosschenhuizen en de mooi gelegen klim naar Trintelen. Door naar U’berg, afgedaald naar Mondriaan, door Welten en langs Terworm richting Ten Esschen en Hoensbroek. Langs de beek naar Terborg en de Slakweg, die door veel wandelaars gefrequenteerd werd – een gezellig sfeertje, omhoog. Net geen 100 kilometer deze keer, maar wel prettig gefietst.

Ger voegt, volledig illegaal, toe:
Afgemeld en toch gefietst. Gisteren kookclub en dat wordt altijd weer laat (en lekker eten/wijn) Daarnaast van alles nog te doen voor we een paar daagjes de sneeuw ingaan. Dus gister maar afgemeld om vanmorgen alles op het gemakkie te doen. Las in de app dat Martin en Karel vorige week klaarblijkelijk hadden gemist dat Henk dit weekend bij het WK Schaatsen in Inzell zit. Enfin dat gemakkie zorgde ervoor dat ik tegen 13.00 redelijk klaar was en de buitenlucht enthousiasmeerde mij voor een kort rondje in de korte broek. Vertrokken naar Slenaken om vandaar de wegwerkzaamheden bij Teuven te ontwijken door via de Schilberg weer eens naar boven te gaan; een heerlijke klim. Boven de Provinciale weg naar Aubel en via Val Dieu mijn geliefde Berwinnedal opgezocht. De Synapse reed als een speer en de wind viel na de middag alleszins mee. Richting Visé bedacht dat de Nederlandse kant Eijsden-Maastricht waarschijnlijk druk zou zijn. Dus het Albertkanaal naar Kanne gepakt. Ook vaak gefietst, maar ieder keer weer fraai. In M’tricht doorgestoken naar Vaeshartelt en vandaar via de Dellen en de provinciale weg van V’burg naar Wittem. Een mooie rit van net boven de 80 km; dus niet echt kort!



Zondag 3 maart – Full House; >100, > 1000

Martin:
Na wat vooravondlijke communicatie over (on)huwelijkse jubilea, yoga en wijn, deze keer volle bak aan de toren: Karel, Henk, Ger en Jos. Het weer was nog niet volgens de verwachting en zelf enkele regenspatten vergezelden ons, maar het wegdek bleef droog en naarmate de tocht vorderde werd het weer mooier en verscheen de zon.
Omdat Jos erbij was moesten we natuurlijk de heuvels in en zouden vieze boerenweggetjes vermeden worden, alhoewel Henks schoenen daar geen enkele aanleiding toe gaven, alsof hij juist de stallen van Augias geruimd had. Tongeren en Thorn vielen dus af, dus een andere T moeten zoeken.
Als eerste helling de Geulhemmer (de Brakkeberg dus vermeden) en door over het plateau langs ’t Rooth en zo door B&T naar C&K om in Honthem rechtsaf te slaan naar Sint-Geertruid. Afgedaald en geklommen naar Libeek en over de Mescherhei, gelukkig windstil, verder. Ger op kop in de afdaling en over de Voer de Voerstreek in richting ’s-Gravenvoeren. Herberg de Swaen was nog dicht, het was nog geen elf uur, dus naar Ulvend en wel over de altijd weer mooie en zware Kattenroth. Te Ulvend aangekomen, bleken zij ook nog gesloten en besloten voor het Rode Bos. Die gaan om elf uur open en dat was het ongeveer. We waren de eerste gasten en helaas bleek, ondanks dat gegeven, dat we geen ruime keuze aan vlaaien hadden, maar slechts appeltaart, die lekker maar niet erg ruim bemeten was.
Helaas kwam Jos met de ongelukkige mededeling dat het met de nierfunctie van Marjan niet beter gaat en niertransplantatie de oplossing moet geven. Iedereen met bloedgroep A+ welkom voor een nier!
Desondanks ook nog genoeg andere zaken besproken, waar Oekraïne en Gaza deze keer geen aandacht kregen. Afgedaald naar Teuven (de derde T dus), dat nog steeds openlag door werkzaamheden. Henk had het Bovenste Bosch voorgesteld, dus: what else.
Heerlijk rustig (geen ander verkeer door het afgesloten zijn van Teuven) omhoog en afgedaald met het altijd weer fantastische uitzicht op kasteel Beusdael; net of je in het buitenland bent!
Ik dacht eigenlijk dat Henk, die kop had, wel linksaf zou slaan richting Epen, maar zonder op of om te kijken reed hij resoluut rechtdoor naar Sippenaeken en daarmee Gemmenich forcerend. Bij Völkerich vond ik een doosteekje naar de mooie RAVel naar het Drielandenpunt en deze gevolgd tot het 3-landenpunt.
Nu verder kort naar onze huizen over de provinciale weg; net na Nijswiller miste Ger even het fietspaadje, maar in Wahlwiller weer gerecombineerd en door naar SoG waar Jos afscheid nam. Sterke gewenst aan hem en Marjan. Wij weer door waar Ger bij de S-grub linksaf sloeg en ik het Klein Haasdalletje forceerde. Karel even aan het kûmen, maar beter kort en fel dan lang en minder fel, dus daar omhoog. Achter Schimmert langs en naar Grijzegrubben, afgedaald naar Schinnen en de Slakweg , tussen de Zandberg en de Weg langs Stammen in gelegen omhoog. Boven in Puth nog even een rondje om de kerk om voor Karel en mij de 100 vol te maken.


En Karels bijdrage:
Op zaterdag het obligate geneuzel, aangezwengeld door mij, via de app, maar door iedereen van harte opgepakt. Jammer dat Martin en Miriam gestoord werden in hun intieme diner ter ere van hun 36-jarig huwelijk. Jos pareerde met, 48 jaar niet huwelijk, een cijfer dat door Ger herkend werd. Henk heeft niets genoemd, maar ik meen me te herinneren dat dat ook ergens in de orde van 36 jaar is. Lilian en ik dit jaar 49 jaar. Iedereen ging akkoord met zondagmorgen.
Ruimschoots op tijd richting Martin, maar bij de kerk me omgedraaid om toch maar een extra shirtje aan te doen. Was frisser dan verwacht. Samen met Martin naar het VDA waar we Henk even later troffen en door naar Schimmert. Hier vervoegden Ger en even later Jos, in winteroutfit, zich bij ons. Zoals Martin al aangaf werden Tongeren en Thorn verworpen, moest iets meer klimmen zijn.
Zonder in detail te gaan op de route zoals beschreven door Martin alleen enkele aanvullingen. De Brakkenberg hebben we gelukkig links laten liggen, hoewel dit voor mijn positie in aankomst geen verschil maakte. Vanuit Berg via Cadier en Keer voor de wind naar Mesch en langs de Voer ravitailleringsplaatsen gezocht. Alles dicht. Dit resulteerde in de Kattenroth, eigenlijk meer een "Rotkat"; dat kreng wordt elk jaar steiler heb ik het gevoel en blijft doorklimmen tot ongeveer het Rode Bos. De eerste ravitaillering die open was. Na het gewone gekeuvel kwam de vervelende mededeling over de gezondheidssituatie van Marianne. Iedereen op zoek naar een nier A+.
Na de welverdiende pauze afgedaald naar de eeuwige bouwplaats Teuven en naar het Bovenste Bosch. Hier kwam ons nog een scootertje tegen, uitbundig versierd met allemaal beertjes. Als je ervan houdt is het leuk. In de afzink naar Beusdael is een onvoorstelbare hoeveelheid dassengangen. Misschien maar een burcht, maar vele toegangen.
Verwacht werd dat we richting Epen zouden gaan, maar niks hoor, via de immens vervelende klim naar Gemmenich. Gemmenich echter links laten liggen en via de RAVel naar de voet van de klim naar het Drielandenpunt. Is gezien het wegdek wel een mooie klim. In de afdaling en daarna de afslag naar Vaalsbroek is duidelijk de hand van de gebrilde wethouder van Vaals te zien. Onmogelijk voor fietsers.
Naar Lemiers en plankgas via de grote weg naar Wittem. Ger bleef wat achter. Achtergrond: het hoge beentempo was voor hem moeilijk haalbaar. Nu is ook duidelijk waarom ik moeilijk klim: het lage beentempo is voor mij moeilijk vol te houden.
In SoG afscheid van Jos en door naar Valkenburg, waar Ger onderaan de Sibber uitgezwaaid werd. Als verrassing pakte Martin nog het "Niemandalletje" naar Yomanda. Boven, even op adem komend (ik), maakte een mevrouw nog de opmerking dat Limburg toch wel niet vlak was. Ze had onze mooie outfit gemist.
Via Schimmert naar Nagelbeek en de Slakweg omhoog. Om boven de 100 km te komen met Martin nog een rondje rond de kerk.
Thuis bijkomen en even naar de eerste etappe Parijs-Nice gekeken. Die jongens gaan 11 % stijging harder omhoog dan wij op de vlakke weg. Met 90 km/h in een dicht peloton "en bloc" door een dorpje.



Zondag 25 februari – Coronasimulatierit

Martin:
Ik was ruim op tijd om Karel op deze frisse, maar heldere, ochtend thuis op te halen waar hij al klaar zat, maar daar was ook veel mee gezegd. Hij voelde zich wat zwakjes en ziekjes. Waarop ik zei dat hij dan beter niet kon gaan fietsen, maar daar was geen sprake van. Onderaan de berg nog even op Henk gewacht, maar die kwam niet. Het wachten op Henk en het gezapige tempo zorgden ervoor dat we pas 9h28 bij de toren aankwamen, Ger wat ongerust op zijn telefoon kijkend. Overigens waren de verkeerslichten bij Spaubeek buiten werking wat een van rechts komende Belgische bestelbus de indruk wekte voor ons niet te hoeven stoppen en Karel bijna van de sokken reed, die de bus overigens geheel niet gezien had. De Belg, die voorrang moest verlenen, verontschuldigde zich overigens netjes. Na een tijdje kwam er bericht van Henk dat hij, wegens visite, niet zou komen. Toen om half twee van Jos het bericht kwam dat hij in Zeeland zat en dus ook niet zou komen, konden wij eindelijk vertrekken.
Om de vlakke escapade van vorige week te voorkomen, en rekening houdend met de heersende wind stelde ik iets als Hallembaye voor. Ger sputterde even tegen dat hij zijn bergverzet niet bij zich had, maar dit bezwaar was futiel. Dus die kant uit: ongewoon door Arensgenhout en de Stoepert af om door een verstild Valkenburg de Sibber op te fietsen; de volgorde van deze klim als alle.
In Margraten gaf een groepje renners ons wederom geen voorrang, waar ik hen fijntjes op de stopstreep wees; nadien, toen zij ons inhaalden, verontschuldigden zij zich. Het kan goed samen gaan: toerfietsen en fatsoen. Dit overigens niet volgens de gekwelde wethouder van Vaals, het schrobputje van Nederland, Jean-Paul Kompier die het met zijn zware Gucci-bril en donkere glazen zelfs tot Arjen Lubach heeft geschopt. Ik had de vergadering van de gemeenteraad life gevolgd en met tenenkrommende plaatsvervangende schaamte maakte ik mij zorgen dat veel van de gemeenteraadsvergaderingen in Nederland door volstrekte amateurs met een hoog Carolinegehalte gevoerd worden.
Verder naar Honthem en Eckelrade en over de grote weg naar St.-Geertruid. Afgedaald over het nieuwe fietspad naar het snelfietspad om te Moelingen het stuur een slag naar rechts te geven en de grote weg over de stuw, waar de Maas met donderend geweld haar weg naar de Noordzee vervolgde deze te kruisen.
Langs de oude cementfabriek het kanaal een stukje gevolgd en rechtsaf over het fietspaadje om onderaan de voet van de Oude Hallembaye uit te komen. Feilloos durf ik te zeggen.
Deze relaxed, zoals alle klimmen, omhoog en bij de grote weg van Hautain-St. Siméon deze blijven volgen in de lange afdaling om smerige boerenpaden te voorkomen. In Bassenge de bekende Jekerdalroute opgepikt, wat een fantastische omgeving is dit toch! Met de wind mee en de zon schijnend was het zeer prettig fietsen.
Op naar Kanne en bij de inmiddels bekende plek de koffie. Het was hier deze zondag afgeladen vol en velen zaten al aan de diverse kleuren wijn en bier. Wij deden het met koffie en lekker gedekte rijstevlaai. De tijd van het jaar en de situatie in de wereld gaven ons genoeg stof tot gesprek; niet dat we daar vrolijker van werden overigens. Dus weer de zon opgezocht en heerlijk met de wind mee de Mergelweg naar Maastricht. Ik had voorgesteld niet wéér de Bemeler te doen waarop Ger als goed alternatief de Kuitenbergweg voorstelde. Zo gezegd, zo gedaan: na wederom voor de geopende Wijckerbrug gewacht te hebben – het geluid dat de spoorbomen vergezelt doet bij Ger de meest vreemde processen in de hersenen ontstaan, een stukje over de Groene Loper en afgeslagen naar de Kuitenberg. De Geulhemer af en even het knikje boven Strabeek omhoog waar onder Groot Haasdal wij afscheid namen. Karel en ik verder omhoog en door Schimmert naar Grijzegrubben en afgerond met de Zandberg. Een gemiddelde snelheid die het een relaxte rit gemaakt heeft. Beterschap aan Karel!

Karel vult nog aan:
Martin heeft al uitgebreid verslag gedaan, dus ik kan eigenlijk niet veel meer toevoegen.
Afgelopen week eigenlijk nauwelijks kunnen fietsen vanwege slecht weer of het bezighouden van logerende kleinkinderen.
De weersvooruitzichten voor vandaag waren best goed, geen regen maar wel fris. Reden voor mij om maar de overschoenen en het oude jack met winddichte voorkant en mouwen (ook voorkant) aan te doen. Hiervan geen spijt gehad. Ik was inderdaad ziek zwak en misselijk. Om thuis te blijven was echter mijn eer te na. Vooral in het begin van de rit was ik snel buiten adem, later werd het wat minder.
De route en diverse verkeersperikelen zijn al ruim omschreven door Martin. Bij het vertrek aan de toren was er enige consternatie. Martin was al weg, ik pakte de foute richting en Ger was eerst nergens te vinden. Bleek zijn bril op het bankje vergeten te zijn. Ongebruikelijke route, bekende wegen, maar dan in de andere richting. Komt raar over maar is wel interessant. De Oude Hallembaye is en blijft een kreng. Blijft stevig bergop gaan en het einde komt nooit in zicht vanwege de bosschages en andere begroeiingen. Toch weer mogen lukken.
Na de koffie in Kanne door Maastricht over de Servaasbrug, die, net als vorige week, weer dicht (of open?) ging, hierbij het irritante piepje wordt opgevolgd door de bel van de spoorwegovergang: "Er kan nog een trein komen". Die komt dus nooit.
De lange Kuitenbergweg en aansluitend de afdaling van de Geulhemmer. Het steile knipje in Houthem naar de voet van het Haasdal, waar we uitgebreid afscheid hebben genomen van Ger en door naar Schinnen. Als afsluiter nog maar de Zandberg. Bijna dodelijk. Hier kwam Martin nog met opmerking dat de enige helling is waar ik ooit gevallen ben. Wel met de vermelding dat er toen nog een sluis van dranghekjes was. Levensgevaarlijk!
Na thuiskomst op adem komen, uitgebreid in bad en nog een stadswandeling in Sittard. Speciaal verzoek (of dwang) van Lilian. Het was een zeer welbestede zondag.
Overigens voortreffelijk hoe Martin zijn tempo aan de senior deelnemers (70+) heeft aangepast. Hulde hiervoor.



Zaterdag 17 februari - Kanne

Martin:
Door vele omstandigheden: slecht weer, dienstreizen, vakanties, revalidaties was er niet veel (gezamenlijk) gefietst in dit prille jaar. Voor het eerst stond er een respectabel aantal mensen aan de toren. Op verzoek van Karel, die de weersverwachting in ogenschouw nam, op zaterdag in plaats van zondag. Henk en Ger waren ook van de partij. De laatste als eerste dit jaar na zijn heupoperatie.
Er viel veel te bespreken, maar om daarvan op de hoogte te zijn moet je er maar bij zijn. Vosges en Navalny wil ik u niet onthouden.
Ger stelde Maastricht langs de Maas voor dus alzo gedaan. De grote snelwegbrug over en de bekende fietsroute langs de Maas zuidwaarts gevolgd waar we in de Hochter Bamd nog een paar Schotse Hooglanders tegenkwamen. Maastricht in en om de drukte te vermijden westwaarts tot aan het Albertkanaal om dit te volgen nadat we vastgesteld hadden dat Kanne een goede pauzeplaats was. Een kleins stukje langs de leemgroeve was de weg dermate smerig dat al onze fietsen, en wijzelf, in wisselende mate onder de leem kwamen te zitten. Over de Muizenberg afgedaald waar wij in de remmen knepen om twee minuten te moeten wachten tot de bekende pâtisserie opende.
Aldaar wederom de wereldpolitiek besproken, #metoo, dit alles onder het genot van Henks verjaardagstraktatie.
De terugweg standaard met de obligate Bemelerberg waar Henk reeds ver aan de voet een niet meer te overbruggen voorsprong nam. Bovenop gehergroepeerd en afgedaald over de Daalhemer waar in V’burg Ger afscheid nam en wij gedrieën over Stoepert huiswaarts reden, Karel en ik te Munstergeleen nog even de Stokselsweg namen, korter dan de gewone Putherberg, dus lichter.
Thuiskomend was het opportuun de fiets een uitgebreide poetsbeurt te geven, net als mijzelf.
Het was een fijne rit en zeer prettig elkaar weer te zien. Benieuwd wat het weer morgen gaat doen.

En Ger draagt bij:
Al op zaterdag met TCE gefietst. De weersverwachting voor morgen, zondag was niet al te best, dus het voorstel van Karel (resp. zijn echtgenote zoals hij zei) om op zaterdag al ons rondje te maken, werd redelijk breed omarmd. Martin, Henk, Karel zelf en ik dus in voor droogfietsen. Alleen Jos sloot niet aan. Ik laat de route maar voor zichzelf spreken en neem aan dat ook Martin er nog wel iets over zal zeggen.
Voor mezelf toch de vraag hoe het zou gaan; zeker nu ook nog de aanloop naar de toren totaal niet liep. Achteraan in de groep hangen is immers niet leuk fietsen. Zoals ik bij de toren zei: “Vroeger was ik binnen 35 minuten van huis aan de toren, vandaag was dat binnen 45 minuten”. En dan ook nog bij nieuw asfalt bij de klim vanaf de Hanos. Bij de toren eenieder blij elkaar weer te zien en al snel werd het idee om over de grote brug bij Elsloo België in te gaan en vandaar langs de Maas naar Maastricht omarmd. De wegen waren nat, maar pas voor Kanne moesten we door de modder en niet zo’n beetje. Daarnaast was het voor de schijfremmers wennen aan de “slechtweerfiets” (die bij eenieder van blokjes is voorzien). Het pauzegesprek stelde niet veel voor; nauwelijks leuke onderwerpen meer te bespreken momenteel en oprecht veel zorgen over de rare periode waarin we nu leven en de vreselijke dingen die overal spelen. We waren het snel eens, dat de enge mannetjes links en rechts redelijk makkelijk hun gang (blijven) gaan. De koffie en vlaai van Henk ter gelegenheid van weer een verjaardag onderwijl in dank genuttigd. Blij dat we met mekaar konden peddelen. Onderweg nog de nodige groepen tegengekomen; ook allen in winterverpakking! Het fietsen in het wiel van Martin en Henk (bij een aangenaam tempo) ging me goed af; dus benieuwd hoe de slotklim op de Bemeler zou gaan. Nu ook die viel me mee, met wel de onderkenning dat als je wat langzamer fietst het ook wat makkelijker is. Mee gedaald naar Valkenburg en vandaar over de provinciale weg naar huis. Onderwijl bedenkend of ik de fiets meteen zou poetsen of dat pas morgen zou doen.
Thuis besloten meteen de tuinslang en het sop te pakken en blij dat de DUELL en zijn ketting weer staat te shinen, ikzelf ook de modder in de bijkeuken en wasmachine heb achtergelaten en inmiddels tevreden terugkijkend op mijn debuut dit jaar.



Dinsdag 13 februari

Ger:
Een rare start van het jaar; het is inmiddels half februari en tot dusverre is er maar een rittenverslag verschenen. Te weten van Henk en Martin. Dat wil niet zeggen dat er niet wordt gefietst, maar helaas nog niet in TCE-verband. Op Garmin Connect of anderszins verschijnt de ene na de andere solorit. Vakanties, slecht weer e.d. spelen ons parten. Met Karel zojuist even bijpratend (hij had een koffiestop bij mij in Gulpen ingepland; overigens geheel gekleed in de TCE/Bosch-outfit) kwam ook nog een fietsappje van Henk binnen. Er wordt dus alles aan gedaan om maar fit aan de start van ons seizoen te staan, resp. in de Vosges een heuvel op te komen. Dus toch maar even officieel melden, dat ik na talloze ritten op de HT de training voor mijn come back serieus heb opgepakt. Als het ware “pre TCE-fietsen”. Spierpijn verzekerd! Eergisteren > 80 km en > 700 hm door met name Parkstad. En - op vraag van Martin - mijn derde rit op de racefiets (DUELL). Ik weet dat een e-gravel geen door TCE geaccordeerd vervoermiddel is, maar het fietst wel lekker en boven de 25 km/h ook geheel op eigen kracht. Dus ook met die het nodige gedaan. Enfin hopelijk zondag weer aan de toren. Ik begin toch weer te verlangen naar gewone fietskleding en het niet hoeven uit te kijken bij glad wegdek etc.



Zondag 28 januari – Dwalen in Duitsland

Martin:
Na lange afwezigheid, feestdagen, slecht weer, dienstreizen, vandaag weer present met Henk wiens pols inmiddels hersteld genoeg is om de uitdaging aan de gaan. Het was fris, onbewolkt maar windstil. Onderaan de Putherberg stelde Henk iets als Heinsberg voor, dus die richting heen.
Door het park van Sittard naar Tüddern Duitsland in en zo oostwaarts om uiteindelijk via vele fietsroutes in Breberen uit te komen, met de mooie windmolen. Daar naar het noorden om zo weer in Nederland en wel Koningsbosch te geraken; door naar Maria Hoop en keuvelend, we hadden na lange afwezigheid veel te bespreken, door naar het Nederlandse equivalent van Mont Sainte-Odile, naar Herkenbosch en Vlodrop. Henk wist zich van corona nog een boerderijwinkel te herinneren, maar die was gesloten. Naar Posterholt en daar links om onverwacht weer in Duitsland en wel Karken uit te komen. Een laagstaande zon tegen en een zonnebril vormen overigens geen prettige combinatie; met name de schaduwen zijn slecht zichtbaar.
Aldaar een Konditorei gevonden die snel dicht ging maar ons nog wat te bieden had; mijn verjaardagstraktatie, een echt GerritjeSW.
Rechtsafgeslagen over deels bekende landweggetjes naar het zuidwesten om zo in Süsterseel te geraken en de Feldbiß te beklimmen waarna bij de Windraak onze wegen zich scheiden. Alles bij elkaar genomen een mooie tocht met fraai weer.